ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ BLOG ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ

English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Σάββατο 18 Μαΐου 2013


Η ΜΕΡΑ, ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΠΟΛΛΕΣ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΖΩΗ!

Στη Μήλο η προετοιμασία για την παράσταση πάει με μεγάλη ταχύτητα .Η ομάδα δεν έχει ξανακάνει αφηγήσεις για ενήλικο κοινό και όπως κάθε τι καινούργιο αυτό προκαλεί μεγάλο ενθουσιασμό. Δουλεύαμε παραγωγικά όλη την εβδομάδα και κανονίσαμε να μαζευτούμε την Παρασκευή,μετά την πρόβα,στον κήπο της Αντωνίας,για φαγητό και κρασί!Και έτσι εχτές ξεκίνησε η πρόβα πολύ δημιουργικά (και αν μη τι άλλο όλοι περιμέναμε το γλέντι :)).
Παρατήρησα,πως η Ζωή έχει αργήσει. Συνήθως είναι πολύ συνεπής.Το τηλέφωνο της ήταν κλειστό ."Μήπως την κάλεσαν στο Κέντρο Υγείας ",σκέφτηκα ,επειδή η Ζωή μας είναι και παιδίατρος.  "Έρχεται", ξαφνικά είπε ο Γιώργος," με τη ρόμπα. Κακό αυτό." Η Ζωή,όμως ,ήταν χαρούμενη ." Συγγνώμη ", είπε, μάλλον δεν θα έρθω στην πρόβα. Έχουμε γέννα !!! "




Ήταν μια γυναίκα, που την Δευτέρα ετοιμαζόταν να φύγει στην Αθήνα ,αλά το παιδί μέσα της είχε άλλο σχέδιο :) Η Ζωή έτρεξε δίπλα ,στο Κέντρο Υγείας και εμείς συνεχίσαμε την πρόβα.
Ήταν φοβερή η αίσθηση...Κάναμε δοκιμές κινήσεις ,εισόδους - εξόδους ,τονισμούς,όλη είχαν πολλές ιδέες .




Και δίπλα γεννιόταν μια καινούργια ζωή.
Δύο μας φίλες ήταν εκεί. Η Ζωή και η Νένα,που είναι μαία ,και συνεργάζεται με το Θεατρικό Εργαστήρι Μήλου, χειριζόμενη τα φώτα και τη μουσική στις παραστάσεις .
Τελειώνοντας την πρόβα ,βγήκαμε έξω από την αίθουσα .Δίπλα στο σχόλιο περνούσε μια γιαγιά ." Γέννησε! ",μας είπε χαρούμενα.
Ήταν το πρώτο παιδί, που γεννήθηκε φέτος στη Μήλο.Η γέννα στη Μήλο είναι σπάνιο φαινόμενο.Όλες οι έγκυες στην Αθήνα πάνε για να γεννήσουν .Και εάν συμβαίνει κάτι έκτακτο,έρχεται το ελικόπτερο.
Χαρήκαμε. Ήταν μια όμορφη βραδιά.Σε λίγο βρεθήκαμε στην Αντωνία, ο καθένας έφερε από ένα πιάτο με φαγητό και άρχισε το γλέντι :)!




Σε λίγο ήρθε και η Ζωή,με πλατύ χαμόγελο και όρεξη για διασκέδαση :).
Η Νένα έμεινε στο Κέντρο Υγείας με το νεογέννητο .
Χορεύαμε,τραγουδούσαμε,γελάγαμε.





Ήταν όμορφη μέρα, μια από αυτές  που έχεις εμπιστοσύνη στη ζωή, που ξέρεις, πως όλα θα πάνε καλά,που έχεις την αίσθηση, πως όλα πάνε όπως πρέπει.

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

ΠΩΣ ΠΑΕΙ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ;

Καθόμασταν χτες σ´ένα καφενείο στη Μήλο.Κλασικό ελληνικό καφενείο, του Πέρρου,όπως το ονομάζουν οι ντόπιοι.Σερβίρει ο ίδιος ο κύριος Πέρρος, 74 ετών,ο οποίος το κάνει αυτό μια ζωή.
Πιάσαμε κουβέντα .Για τη Μήλο,την Αθήνα ,την κατάσταση στην Ελλάδα.Το πώς άλλαξε η ζωή των ανθρώπων και που θα πάει.Έλεγε,πως ο κόσμος είναι απελπισμένος,πως δεν πιστεύει,ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί,πως ο οι άνθρωποι έχουν γίνει απαισιόδοξοι.
  Ήπια το κρασί και γύρισα στο σπίτι. Άργησα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουνα ένα περιστατικό,που μου έχει συμβεί πέντε χρόνια περίπου πριν.
 Ζούσα μια από τις δύσκολες στιγμές της ζωής μου. 
Μεγάλες ταραχές σε όλους τους τομείς. Ήμουν μπερδεμένη και αισθανόμουν απογοητευμένη.
Στεκόμουν στα φανάρια στη Πανεπιστημίου και περίμενα να ανάψει πράσινο για να περάσω απέναντι.Δίπλα μου στεκόταν ένας άνθρωπος,που καταλάβαινες πως είναι άστεγος.Το φανάρι άναψε και ξεκινήσαμε για απέναντι .Στη μέση του δρόμου,από το πλήθος που ερχόταν από την απέναντι πλευρά συναντηθήκαμε με έναν άλλον άστεγο σε πραγματικά τρομακτική κατάσταση .
Ο άστεγος δίπλα μου τον κοίταξε,μετά σταμάτησε και μετά φώναξε χαρούμενα:"Βρε,τι γίνεται ;!Πώς πάει το κουράγιο ;"
"Δόξα τω Θεώ, αντέχουμε !",του απάντησε ο άλλος ,"Μία χαρά είμαι !"
Εγώ προχώρησα και έκανα βόλτα στη πόλη για αρκετή ώρα.Ντρεπόμουν για την αχαριστία μου προς τη ζωή."Έχω σπίτι,φίλους,υγεία,συγγενείς,επάγγελμα,μόρφωση,γάτες,ανθρώπους που αγαπώ και μ´αγαπούν,πού είναι το δικό μου κουράγιο;" Ντρεπόμουν,πού επέτρεψα στα μικροπράγματα να με πάρουν από κάτω.Έβαλα όλη μου τη δύναμη ,άλλαξα τρόπο σκέψης και πήρα ξανά τη ζωή μου στα χέρια μου.
Από εκείνη τη μέρα άλλαξα πολύ.Όχι πως τίποτα πια δεν με "ρίχνει",(δεν είμαι και υπεράνθρωπως :) ),όμως ευτυχώς δεν κρατάει πολύ.Και όταν συμβαίνουν πραγματικές δυσκολίες, θυμάμαι εκείνο το φθινόπωρο ,τους δύο άστεγους στη μέση του δρόμου και λέω στον εαυτό μου: "Πώς πάει το κουράγιο ;"

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

ΚΑΘΕ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ Μ'ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΒΗΜΑ!

Είμαι πάλι στη Μήλο.Αρχίσαμε τις πρόβες για τα "Παραμύθια της Θάλασσας".Σήμερα ξεκινάει και το εργαστήρι για παιδιά.Είναι φοβερό,το πώς τα παιδιά ανταποκρίνονται σε ο,τιδήποτε δημιουργικό , σε ο,τιδήποτε με το οποίο μπορούν να εκφράζουν τις απόψεις τους και την οπτική τους γωνία για τον κόσμο. Μεγαλώνοντας,κάποιοι χάνουν,δυστυχώς αυτή τη δημιουργική τους φλέβα.Αυτό το συζητήσαμε και με τα παιδιά της ομάδας.Και να τι συμπεράσματα βγάλαμε:

1.Ο φόβος.Ο άνθρωπος φοβάται να εκτεθεί.Το μαγικό: "Τι θα πει ο κόσμος,αν δεν θα τα καταφέρω;" σταματάει πολλούς.
2.Έλλειψη χρόνου.Οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής στον αγώνα επιβίωσης εξαντλούν τους ανθρώπους και μερικές φορές αρκετοί απο μας στο τέλος της μέρας το μόνο που επιθυμούν,είναι μια οριζόντια στάση σώματος :)
3.Έλλειψη χρημάτων.Για να μάθεις κάτι,συνήθως χρειάζεται κάτι να πληρώσεις.

Και έτσι χάνεται όλη η επιθυμία για την εξέλιξη και τη δημιουργία.

Επειδή,όμως για μένα η δημιουργία είναι απόλυτη ανάγκη ,για να αισθάνομαι καλά, προσπάθησα να ακυρώσω αυτά τα εμπόδια.

Πιστεύω,πως πρώτα απ' όλα,αυτό που κάνουμε πρέπει να φέρνει χαρά σε μας τους ίδιους,να μας κάνει να νιώθουμε ευτυχισμένοι.Ο ευτυχισμένος άνθρωπος είναι πιο καλοπροαίρετος και γενναιόδωρος.Και ό,τι αφορά στο τι θα πει ο κόσμος, μην αγχώνεστε,πάντα θα υπάρχει κάποιος,που δεν θα του αρέσετε :) Δεν πειράζει, είμαστε όλοι διαφορετικοί και αυτό είναι ωραίο! Μην σκέφτεστε  ότι κάτι κάνετε λάθος!           
Η έλλειψη χρόνου είναι σαφώς ένα πονεμένο θέμα :), όμως σίγουρα δεν είναι ένας σοβαρός λόγος για να μην δοκιμάστε να κάνετε κάτι .Έστω λίγο ,έστω 30 λεπτά τη μέρα!(παρεμπιπτόντως, η έλλειψη χρόνου είναι η αγαπημένη δικαιολογία τον ηθοποιών μου στη Μήλο,όταν δεν έχουν μάθει τα λόγια :)) και όμως όταν πλησιάζει η πρεμιέρα  και τυχαίνουν αλλαγές στα λόγια,τα μαθαίνουν εντός μιας μέρας :).Πώς τα καταφέρνουν :) Ίσως  θαύμα:)
Τώρα που το διαβάζετε αυτό,γράψτε σε ένα χαρτί τι είναι αυτό,που θέλετε να κάνετε και δεν βρίσκετε το χρόνο. Έναν μεγάλο στόχο τον  πετυχαίνεις βήμα-βήμα .Πάντα βρίσκεις χρόνο για ένα μικρό βήμα :)
Τα χρήματα στην εποχή του Ίντερνετ δεν έιναι πια εμπόδιο για να αποκτήσεις γνώσεις.
Το Google τα έχει όλα  και δωρεάν .Σεμινάρια,work-shops,master class για ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς .
Ολοι πια έχουν την δυνατότητα να εμπλουτίσουν τη ζωή τους .
Πάω στο σεμινάριο τώρα,θα κρατήσει δέκα μέρες ,γεμάτες και δημιουργικές,για τα παιδιά,τους γονείς τους και σαφώς για μένα.

Κυριακή 12 Μαΐου 2013


Ζήτω η τρέλα!

Ο Bernard Shaw έλεγε: "Ο λογικός άνθρωπος προσαρμόζεται στον περίγυρο.Ο παράλογος προσαρμόζει τον κόσμο στον εαυτό του. Γι' αυτό η εξέλιξη οφείλεται στους παράλογους."
Πολλές φορές χρειάζεται τρέλα για να τολμήσεις να κάνεις πράγματα στη ζωή σου.Δεν σας έχει τύχει: γεννιέται κάποια ιδέα στο μυαλό σας και νιώθετε ενθουσιασμό.Και τον νιώθετε ώσπου να τη μοιραστείτε με κάποιον.Τέλος! "Μα πώς! Και αν..; Δεν γίνεται έτσι! Το κάνουν αλλιώς!"και πολλά άλλα,που μπορούν να σας πουν οι λογικοί άνθρωποι.
Ξυπνάει και οι δική μας λογική,( όπως και το ένστικτο επιβίωσης,που κανείς δεν το έχει ακυρώσει ακόμα :) ).
Και αντί για την ομορφιά της ιδέας μας και την προοπτική, αρχίζουμε και βλέπουμε τις δυσκολίες,τις μεγαλοποιούμε και συγκεντρωνόμαστε σε αυτές.
Και γιατί να μην επιλέξουμε τον άλλο δρόμο;Δεν πειράζει,που δείχνει σαν τρέλα:)
Όταν γεννιέται μέσα μας μία ιδέα,ας της δώσουμε μία ευκαιρία! Γιατί όχι; Θα δούμε πού θα μας οδηγήσει :) Μπορεί να βγει και κάτι συναρπαστικό,γιατί όχι; Μόνο και μόνο επειδή έως τώρα δεν γινόταν κάτι παρόμοιο; Ε,τώρα θα γίνει!
Έχω έναν ηθοποιό στο θεατρικό εργαστήρι Μήλου, που του είπα μια μέρα: "Είσαι τελείως τρελός!". "Ναι!",μου απάντησε, "Και αν δεν υπήρχαμε  εμείς οι τρελοί,δεν θα σε περίμενα τώρα στο αεροδρόμιο...με την βάρκα θα ερχόσουν στη Μήλο!"

ΤΑ ΕΙΠΕ ΟΛΛΑ...

"Αναρωτιέμαι μερικές φορές : είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες,πολλές ζωές,για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
    Μούτρα.Ν΄αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.Τη μέρα,την κάθε σου μέρα.Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.Και μετα ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.Να μην τις επιδιώκεις,να τις περιμένεις.Κι ύστερα να λές πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζι σου.
   Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.Σ΄εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,την καλή υγεία,δυο φίλους,μια αγάπη,μια δουλειά,μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς,ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
     Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.Που κι αν τα είχες,θα ήθελες περισσότερα.Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες,να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
    Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.Κάθε μέρα αποτυγχάνω.Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα,γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
    Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.Και δεν κουράζονται να αναζητούν την  ομορφιά στην κάθε μέρα,στα χαμόγελα των ανθρώπων,στα χάδια των ζώων,σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα."
                                                                                                                      Οδυσσέας Ελύτης  

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013


HOMO CREATIVUS: Η ΙΔΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΜΙΑΣ ΚΟΥΚΟΥΜΑΒΛΑΣ - Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ!




Ένα μικρό σοκάκι της Πάτμου. Μικρό μαγαζί με κήπο με πολύχρωμα τραπέζια. Η ταμπέλα στον τοίχο, χειροποίητη ,με έκανε να σταματήσω. ”Κουκουμάβλα”  έγραφε στην πόρτα. Μπήκα.
Ένα μέρος υπέροχο, τρομερή ατμόσφαιρα, εικόνες, χρώματα, κολλάζ. Μπαρ στη μία πλευρά, χαμογελαστός κόσμος.
“Ένα τέλειο μέρος” είπα “για να έρθω το χειμώνα να παίξω μια παράσταση”.
“Θέλεις να το συζητήσεις με τη γυναίκα μου;”, είπε ο Αντρέας ,ο ιδιοκτήτης, “έλα το πρωί, κατά τις 11”.
Ήρθα το πρωί και γνωριστήκαμε με τη Δέσποινα.
“Κουκουμάβλα”, μου είπε, μεταφορικά είναι αυτή που παραμυθιάζει κάποιον και θέλω να παραμυθιάζω τον κόσμο με όλη την καλύτερη έννοια.



“Κάποια στιγμή σκέφτηκα τι μου αρέσει να κάνω στη ζωή μου και μου άρεσαν τόσα πολλά, που ήθελα να τα παντρέψω όλα μαζί, να κεντήσω τον κόσμο μου. Εξ ου και η Κουκουμάβλα!
Η ιδανική ζωή θα ξεκίναγε, αν ο άνθρωπος πείραζε τον κόσμο, δηλαδή τη φύση, λιγότερο, να επιδίωκε μια αρμονική ζωή κοντά στη φύση. Δείτε, μόλις ο άνθρωπος έρθει κοντά στη φύση, αρχίζει να ηρεμεί.
Εγώ έχω ανάγκη να ομορφαίνω τη ζωή, η δημιουργία είναι για μένα τρόπος ζωής.”
Όλα τα πράγματα στο μαγαζί τα έφτιαξε μόνη της. Το πρωί δουλεύει στην “Κουκουμάβλα”, το απόγευμα είναι με τα παιδιά της- παρεμπιπτόντως , έχει τρία υπέροχα κορίτσια, σαν νεράιδεςJ
“Πιστεύω πως τα παιδιά πρέπει να τα μεγαλώνουν οι γονείς και όχι οι γιαγιάδες και οι νταντάδες. Εσύ, ως μάνα, θα του παραδώσεις του παιδιού τις αξίες και τις απόψεις σου για τη ζωή.” 
Ζωγραφίζει μαζί τους και τους λέει παραμύθια. Πέρσι έκανε και  σεμινάρια αφήγησης παραμυθιών στην Αθήνα και έκανε στην “Κουκουμάβλα” παραμυθοβραδυές.
Δεν ήταν εύκολο να φεύγω τέσσερα Σαββατοκύριακα, είναι και το κόστος του σεμιναρίου, σκέψου και τα εισιτήρια. Α, και τα απαγορευτικά των πλοίων! Όμως, είπα,το θέλω τόσο πολύ!Αξίζει, φίλε, να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!, όπως λέει και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Κανονίσαμε να έρθω με το “People & PuppetsSvit” τον Οκτώβρη,να παίξουμε μια παράσταση.
“Τι πιστεύεις πως είναι το πιο σημαντικό στη ζωή του ανθρώπου;”, στο τέλος της ρώτησα.
“Θα απαντήσω με τα λόγια του Βολταίρου, είπε : Να μετουσιώνει ο άνθρωπος το αναπόφευκτο σε δική του ελεύθερη βούληση”!



Σάββατο 4 Μαΐου 2013


Μοναδική και ανεπανάληπτη ζωή!

Κάποτε διάβασα τις αναμνήσεις μιας νοσοκόμας, που μιλούσαν για πράγματα για τα οποία μετάνοιωναν οι άνθρωποι που ήταν έτοιμοι να φύγουν από τη ζωή.
Αυτά διαφοροποιούνταν από άνθρωπο σε άνθρωπο, όμως υπήρχαν και κάποια κοινά που τους απασχολούσαν.
Μετάνοιωναν που δεν είχαν το κουράγιο να ζουν τη ζωή όπως ήθελαν οι ίδιοι αντί να ικανοποιούν τις προσδοκίες των άλλων, που δούλευαν πάρα πολύ σε δουλειές οι οποίες δεν τους έφερναν χαρά αλλά μόνο χρήματα, που δεν τολμούσαν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, που αφιέρωναν λίγο χρόνο στους φίλους τους.
Αλλά το πιο συχνό ήταν ότι οι άνθρωποι μετάνοιωναν που δεν άφησαν τον εαυτό τους να γίνουν ευτυχισμένοι.
Τη στιγμή που η ζωή έφτανε στο τέλος της, οι άνθρωποι είδαν ξεκάθαρα πως μόνο απο αυτούς εξαρτιόταν το να γίνουν ευτυχισμένοι ή όχι.
Μα θα μου πείτε, υπάρχουν διάφορες καταστάσεις και διάφορα γεγονότα που σε δυσκολεύουν να βλέπεις τα πράγματα αισιόδοξα.
Όλοι μας έχουμε περάσει στιγμές που η ζωή μας παίρνει από κάτω.
Και αν δεν μιλάμε για τη "φυγή" ενός ανθρώπου, πράγμα μη αναστρέψιμο, κάτι τέτοιες στιγμές με βοηθά μία φράση που διάβασα κάπου: ποτέ τίποτα δεν είναι τόσο κακό ή τόσο καλό όσο φαίνεται.
Βοηθά επίσης και η συνειδητοποίηση ότι αυτή είναι η ζωή μου είτε μου αρέσει είτε όχι.
Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος είναι ικανός να χτίσει τη ζωη του όπως του αρέσει.
Ο άνθρωπος είναι δημιουργικό ον απο τη φύση του, δε συμφωνείτε;
Homo Sapiens ίσον "Homo Creativus" δηλαδή ο Άνθρωπος ο Δημιουργικός
Κάθε μέρα που ξημερώνει απαιτεί να είμαστε δημιουργικοί: στο σπίτι, στο δρόμο, στις σκέψεις μας. Δεν είναι δύσκολο να είμαστε δημιουργικοί αν δεχτούμε ότι η ζωή μας είναι στα χέρια μας.
Πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να δοκιμάσουμε να ζούμε τη ζωή των ονείρων μας.
Θυμήθηκα τώρα και κάτι άλλο που διάβασα κάποτε: Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι για να μπει ο άνθρωπος στον Παράδεισο τον ρώταγαν δύο πράγματα και ανάλογα την απάντηση είτε τον άφηναν είτε όχι.
Η πρώτη ερώτηση ήταν: "Βρήκες τη χαρά στη ζωή σου;"
Και η δεύτερη: "Η ζωή σου έδινε χαρά στους άλλους;"
:)

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013


ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!

Φέτος που το Πάσχα είναι τόσο αργά,τις διακοπές τις χαίρομαι ιδιαίτερα :)
Η Άνοιξη,η φύση που ξυπνάει,ανθίζει,μοσχοβολάει,ο Ήλιος,η θάλασσα,η απόδραση από την πόλη :)

                                      Αφήσαμε την Αθήνα



                                      Φτάσαμε στην Πάτμο




Μου αρέσει που αυτές τις μέρες ο κόσμος έρχεται κοντά ο ένας στον άλλον,ενώνονται οικογένειες,συναντιούνται συγγενείς και γενικώς ο κόσμος γίνεται πιο καλοπροαίρετος και αισιόδοξος.Ο χρόνος κυλάει λίγο πιο αργά,οι ρυθμοί χαμηλώνουν και έτσι έχεις περιθώριο απλώς να κάτσεις,να αγναντεύεις το πέλαγος και να σκέφτεσαι.Να συναντηθείς με τους φίλους,να διαβάζεις βιβλία,να στέλνεις σε όλους όμορφα μηνύματα με ευχές,να φτιάξεις λαμπάδες με τα παιδιά,να βάψεις αυγά,να περιμένεις την Ανάσταση,να χαμογελάς στο σύντροφό σου,να κάνεις σχέδια για το καλοκαίρι,να νοιώθεις ευτυχισμένος με μικροπράγματα και ευγνώμων,που ζεις και μπορείς να τα χαρείς όλα αυτά.




Εύχομαι σε όλους να περάσετε πολύ όμορφα,Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!